فقر و چالش‌های اقتصادی پای شمار بسیاری از زنان و دختران را به کارگاه‌های قالین‌بافی کشیده است.
شماری از این زنان می‌گویند که سعی دارند نان آوران خانواده‌های‌شان را از لحاظ اقتصادی کمک و همکاری کنند.
لیلا، یک تن از زنان قالین‌باف این کارگاه که بیش از دو بهار عمرش را مصروف قالین‌بافی است می‌گوید که قبل از قالین‌بافی بیکار بوده، اما حالا از این که کار می‌کند خرسند است.
او می‌افزاید: «من دو سال می‌شود که قالین‌بافی می‌کنم، تنها با کار کردن شوهر من مصارف خانه تأمین نمی‌شود، از بیکاری خوب است، روزانه می‌آیم این‌جا و کار می‌کنم. فقط سخت است ماندگی و خستگی دارد اما از هیچی بهتر است.»
شماری از این زنان می‌گویند که نبود بازار مناسب بر مقدار معاش آن‌ها تأثیر گذاشته و پول کمتری از کارشان بدست می‌آورند.
این زنان علاوه می‌کنند با پولی که از قالین‌بافی به‌دست می‌آورند، نمی‌توانند نیازهای روزمره‌ی زندگی‌شان را تأمین کنند.
لطیفه و سلیمه دو تن دیگر از قالین‌بافان این کارگاه می‌گویند:
«من در خانه هفت نفر نان‌خور دارم، شوهرم گاری‌کش است و من‌هم مجبور هستم تا هر روز بیایم و این جا قالین‌بافی کنم، ولی با پولی که از این جا به دست می‌آورم، نیازهای ما برطرف نمی‌شود.»
«قبلاً خوب بود، پسر من به ایران می‌رفت و کار می‌کرد تومان ارزش داشت، ولی از روزی که او به ایران نمی‌رود من به این‌جا آمدم، خدا را شکر خوب است، نان خشک ما می‌شود.»
در همین حال، نیلوفر رسولی، مسئول این کارگاه قالین‌بافی می‌گوید که یکی از چالش‌های سد راه آنان، نبود بودیجه مالی و نبود بازار مناسب برای فروش قالین‌ها است.
او از مسئولان حکومت سرپرست خواهان برگزاری نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی است تا از این طریق بتواند برای دست‌‌بافته‌های‌شان بازاریابی کند.
خانم رسولی می‌افزاید: «بیش‌تر از ۵۰ خانم در این کارگاه مصروف کار هستند، اگر ما بازار فروش خوب داشته باشیم می‌توانیم تعداد بیش‌تری از زنان را استخدام کنیم و برای‌شان زمینه‌ی کار ایجاد کنیم، ولی خودتان می‌دانید زمانی‌که بازار فروش نباشد، ما هم پول و سرمایه‌یی نداریم تا برای کارکنان خود بدهیم و مجبور می‌شویم که تعداد کارکنان خود را کم کنیم.»
گفتنی است که قالین‌بافی یکی از صنایع دستی دیرینه‌ی افغانستان به شمار می‌رود، که منبع عایداتی خوبی برای زنان و دختران به‌خصوص در روستاها و مناطق مختلف افغانستان می‌باشد.
گزارش‌گر: کبرا سالاری