هر روز ساعت شش صبح به خاطر جمع‌آوری پلاستیک و بوتل های نوشابه از خانه بیرون می شود.
عبدالله کودک هشت ساله ی است که از دو سال بدین طرف می‌شود که به خاطر رفع نیازهای اولیه زندگی خود و فامیل خود صبح تا بیگاه را در جاده‌ها سپری می کند.
وقتی که از عبدالله پرسان کردم چرا اینقدر صبح زود از خانه بیرون می شود؟ در جوابم گفت اگر دیرتر از خانه بیرون شود؛ افراد دیگری تمام پلاستیک‌ه ا و بوتل ها را جمع آوری می کنند؛ و برای عبدالله چیزی نمی ماند، و آنها مجبور می شوند که یک روز را گرسنه بگذراند.
از چشمان عبدالله می‌توان به راحتی خواند که چقدر شوق بازی های کودکانه دارد اما غم سیر کردن شکم فامیل‌اش او را اجازه نمی دهد که حتی به بازی های کودکانه فکر کند.
از او خواستم برایم از زندگی اش بیشتر بگوید، در پاسخم گفت:« روزها تا چاشت در سرک ها مصروف کار هستم و بعد از چاشت مکتب می‌روم. زمانی که از مکتب رخصت می شوم دوباره در سرک‌ها دنبال پلاستیک و بوتل می‌روم.»
عبدالله صنف دوم مکتب است و آرزو دارد در آینده دکتر شود تا بتواند مشکلات اقتصادی فامیل اش را از طریق شغل اش برطرف کند.
تنها عبدالله نیست که مشقت های زندگی را بر دوش می کشد مانند عبدالله هزاران کودک دیگر نیز در سرتا سر کشور‌اند که پیدا کردن یک لقمه نان جزء یکی از دغدغه های روزانه ی شان شده است.
حمید یکی دیگر از این کودکان است که مصروف رنگ دادن بوت ها است.
حمید نیز یک کودک ده ساله است که به خاطر رفع نیازهای زندگی خود مجبور به ترک مکتب شده است.
حمید در یک فامیل ده نفره زندگی می کند که به گفته ی خود‌اش پدر‌اش معلول است؛ او خواهر و مادر‌اش مجبور هستند که برای این که از گرسنگی از بین نروند، کار کنند.
وی می گوید:« مادرم برای صفایی به خانه های مردم می‌رود. من و خواهرم که یک سال از من بزرگتر است روزها را در کنار سرک مصروف رنگ دادن بوت هستیم.»
برایش گفتم چرا مکتب را ترک کرده است؟ برایم گفت تا صنف چهار مکتب درس خوانده است اما به دلیل این درآمد بیشتر داشته باشد مجبور به ترک مکتب شده است.
حمید می‌گ وید آرزو دارد که درس بخواند تا در آینده یک انجینیر موفق شود. اما مشقت های زندگی او را از دست یافتن به آرزویش بازمانده است.
کودکان در افغانستان در حالی از دسترسی کامل به حقوق اساسی شان محروم‌اند که در دسته بندی جمعیتی، بیش‌ترین درصدی را در مقایسه با جوانان و بزرگ‌سالان تشکیل می‌دهند.
بر اساس آمار اداره‌‌ی ملی احصائیه و معلومات، کودکان زیر پنج سال ۱۸ درصد و کودکان زیر ۱۵ سال بیش از ۴۵ درصد نفوس افغانستان را تشکیل می دهند. افغانستان در حالی به پیشواز از روز جهانی کودک می‌رود که صدها هزار کودک در این کشور، بدترین شرایط زندگی شان را در این روزها تجربه می کنند.
بر اساس گزارش دفتر همآهنگ کننده‌‌ی کمک های انسان دوستانه ی سازمان ملل متحد ( اوچا ) و صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، اکنون سه میلیون کودک در افغانستان از آموزش محروم‌اند، ۹۰۰ هزار کودک مبتلا به سوء تغذیه اند و ۱۶ میلیون کودک دیگر به کمک های انسان دوستانه نیاز دارند. در کنار این، سالانه صدها کودک در افغانستان قربانی مهمات منفجر ناشده ی به جامانده از جنگ می شوند؛ چیزی که ناداری یکی از مهم‌ترین دلیل های آن است.
وزارت دولت در امور رسیدگی به حوادث، گفته است که در سال روان میلادی، ۲۹۹ کودک در افغانستان در نتیجه ی انفجار ماین های به جامانده از جنگ، کشته و زخمی شده اند.
این در حالیست که، همزمان با روز جهانی کودک، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) می گوید که کودکان حق دارند بدون تبعیض زندگی کنند.
صندوق حمایت از کودکان سازمان متحد (یونیسف)، روزدوشنبه، ۲۹ عقرب به مناسبت روز جهانی کودک خواهان یک زندگی راحت برای کودکان شده و اعلام کرده است که کودکان باید بدور از تبعیض زندگی کنند.
صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد همچنین گفته: «بیایید مطمئن شویم که هر کودکی احساس می‌کند به آن تعلق دارد و از حق آنها برای شامل شدن محافظت کنیم.»
روز جهانی کودک در سراسر جهان با شعار «حمایت و دستگیری از کودکان» در حالی برگزار می گردد که میلیون ها کودک در افغانستان با گرسنگی، قحطی و چالش های متعدد دیگر دست وپنجه نرم می کنند.
پیش از این، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در افغانستان اعلام کرده بود که حدود ۸.۷ میلیون کودک اهل افغانستان در بخش آموزش نیاز به حمایت دارند.
به گفته این نهاد، شمار کودکان کارگر در افغانستان نیز هفت درصد افزایش یافته است.
گزارشی از فروزان فروغ خاوری