از اين بيت مولانا (رح) ميشود مفاهيم بزرگي چون خودشناسي (مقدمه‌ي خداشناسي)، خداشناسي و گستره پيام و دعوت ايشان را برداشت کرد. اين بيت حکايت از غربت و دوري دارد زيرا تاريخ بشر تاريخ احساس غربت (نوستالژي) است. تمام عرفاي اسلامي تجلّيات گوناگون اين احساس جدايي از اصل را به طرزي بيان کردهاند. انسان مسافري است که به اين عالم ناسوت تبعيد شده است. در بينش عرفان اسلامي، آدمي در جريان خلقت از اصل افلاکي خويش به دور افتاده و به اسفلالسافلين هبوط کرده است و انسان زنداني چاهسار طبيعت شد. انسان امروز سرگشته و بيوطن است و وطن داشتن به تعبير عارفان مسلمان؛ يعني سکني گزيدن در قرب الهي و به عبارت ديگر انسان از ديگر جاي، ناکجا آباد به راه افتاد و در پي هبوطي غم بار بدين غريبستان تبعيد شد. در حالي که عشق را و روح را به يادگار، حضرت دوست در وجودش به وديعت نهاده بود.
