زنان، کودکان و مردانی‌که در انتظار دریافت کمک‌های مواد غذایی هستند. خوشحالی و سُرور که در چهره‌ی هر کدام‌شان نمایان است، می‌گویند که از دریافت این کمک‌ها خرسند هستند.
شماری از این خانواده‌ها که مقداری مواد غذایی دریافت کردند، می‌‌افزایند هرچند کارگری می‌کنند، اما با این حال، نمی‌توانند نیازهای زندگی خود و خانواده‌های‌شان را برطرف کنند.
محمد رسول عثمانی یک تن از افرادی‌که برایش کمک غذایی داده شده است.
او که تنها نان‌آور خانواده‌اش است تصریح می‌کند که روزها برای کارگری ساعت‌ها را در جاده‌ها منتظر می‌ماند و گاهی بدون این که کاری پیدا کند، دست‌خالی به خانه برمی‌گردد.
عثمانی می‌افزاید: «من آدم غریب هستم، نُه نفر اعضای خانواده‌‌ام هستند، از صبح تا عصر بیرون می‌روم کنار جاده‌ها تا کسی پیدا شود و کارگر خواسته باشد بروم کار کنم. بعضی وقت‌ها کار است ولی بیش‌تر وقت‌ها کار نیست و دست خالی به خانه می‌آیم.»
در همین حال، در گوشه‌ی دیگر این مکان خانم کهن‌سالی که درد و رنج ناداری و فقر از چشمانش هویداست، با ابراز خرسندی می‌گوید که در خانه چیزی برای خوردن نداشتند. او که تنها نان‌آور خانواده‌اش است می‌افزاید شوهرش معتاد بوده و او مجبور است تا روزها در خانه‌ی افراد دیگر به حیث صفاکار کار کند. بی‌بی‌گل روایت زندگی‌اش را این گونه بیان می‌کند:
«من نُه دختر و بچه دارم، شوهرم معتاد است، صبح تا شام یا در کوچه‌ها گم است یا در خانه بیکار. مجبور هستم بخاطر بچه‌هایم کار کنم، دخترهایم را با خودم می‌برم به خانه‌های مردم تا کار کنند و لقمه‌نانی پیدا کنند. چی کار کنیم، زندگی سخت است بی‌پولی و ناداری سخت است. حالا این کمک‌ها خوب است چند ماه‌یی می‌شود.»
در این مکان قرار است چهار هزار خانواده مواد خوراکی دریافت کنند، این کمک‌ها از طرف بنیادی به این خانواده‌ها داده می‌شود.
ماریا حسینی، مدیر این بنیاد می‌افزاید که آن‌ها قصد دارند تا در آینده تمام ولسوالی‌های هرات را تحت پوشش قرار بدهند و به خانواده‌های بیش‌تری کمک کنند.
گفتنی است که این بنیاد بیش از این نیز کمک‌هایی شامل مواد غذایی و غیرغذایی برای شماری از باشندگان این ولایت توزیع کرده است.
بنابر گفته‌ی مسئولان این بنیاد، آنان سالانه به ۱۲ هزار خانواده مواد غذایی توزیع می‌کنند.