در طی دو سال گذشته این نخستین باریست که بهای دالر در بازارهای کشور تا این اندازه پایین میآید و این یعنی بلند رفتن ارزش افغانی در مقابل اسعار خارجی.
شور شعف مردم در ساعت‌های اولیه نشر این خبر بسیار دیدنی بود، اما ناگهان این خوشحالی فروکش کرد و دلیل آن هم این بود که با پایین آمدن دالر هنوز نرخ مواد خوراکی چندان تغییری نکرده است و این یعنی افکار اکثریت مردم که فکر می‌کردند با پایین آمدن نرخ دالر، بهای مواد خوراکی پایین میآید، خیال بیش نبوده است.
نویسنده ی این مقاله می‌خواهد به دو طیف از قشر جامعه این موضوع را گوشزد کند که در چنین شرایط باید به داد مردم رسید و به وظیفه قانونی، وجدانی و از همه مهمتر ایمانی خود عمل کنند.
نخست حرف من متوجه تاجران است. طی دو سال گذشته تنها بهانه ی بلند بهای مواد خوراکی و مصرفی کشور این بوده که چون ارزش دالر بالا رفته است. همواره تاجران ما میگویند که جنس‌های مان را با دالر خرید و فروش می‌کنیم، مجبور هستیم که این مواد را طبق نرخ دالر به مردم به فروش برسانیم، اما حالا که نرخ دالر نزول کرده، تغییری قابل دید در بهای مواد مصرفی کشور نیامده است. این مسوولیت تاجران کشور است تا در چنین شرایطی از مجبوریت مردم استفاده سو نکنند. با اینکه تاکید می‌کنم این مورد شامل همه‌ی تاجران نمی‌شود.
در مورد دوم مخاطبم مسوولان کشور هستند و باید در چنین شرایطی با درایت و مدیریت درست بهای مواد خوراکی و مصرفی کشور را در بازار کنترول کنند و با ارتباط منظم و وضع قوانین عملی جلو آنعده از تاجران و دوکاندرانی که چنین عملی دارند، ایستاد شوند. تا از یک طرف مردم صدمه شدید اقتصادی نبینند و در چنین شرایطی که فقر دامن‌گیر جامعه است، بتوانند شکم فرزندان شان را سیر کنند و از طرف دیگر اقتصاد کشور را کنترول کنند تا به جای بی نظمی در اقتصاد کشور، رشد را در پی داشته باشد.
البته نا گفته نماند که درست یک روز بعد از کاهش نرخ دالر در کشور مسوولان حکومتی در مرکز کشور، نرخ نامه ی را برای مواد غذایی به نشر رسانده اند که در آن بهای مواد خوراکی به اندازه ی پایین آمده بود. اما این نرخ نامه تنها مربوط ولایت کابل می شد و دیگر ولایات شامل اش نمی شدند؛ در چنین شرایط بد اقتصادی خوب است که اگر کنترولی صورت می گیرد سرتاسری باشد تا تمام مردم کشورمان مستفید شوند نه یک تعداد محدود.